Een midlifecrisis of de kunst van het laatbloeien?

Voor degenen die de ’40-year edge’ al hebben bereikt, zal onderstaande mogelijks heel herkenbaar klinken; voor de jeugdigen onder ons, lees vooral ook verder...

Wanneer je het klassieke pad volgt van huisje, boompje, kindjes en een carrière, razen de dertiger jaren snel aan jou voorbij. Je maakt carrière op een moment dat jouw fysieke gezondheid op een top is en je combineert dat met het grootbrengen van jouw nageslacht, mogelijks nog een huis bouwen, en daarnaast ook het uitbouwen van een netwerk van vrienden en professionele relaties. Indien mogelijk werk je tussendoor ook nog eens aan je fysieke en mentale gezondheid, en als je het geluk hebt, ben je een meester in het jongleren en hou je al die bordjes mooi tegelijk in de lucht.

En dan word je 40 jaar... Na het grote verrassingsfeest met al jouw vrienden en familie, sta je even stil bij wat je allemaal al hebt bereikt. Je denkt terug aan de tijd toen je nog 16 was en welke dromen en ambities je toen had. En je stelt mogelijks vast dat je die al hebt bereikt. Of je stelt vast dat dat wel mooie dromen waren maar dat je uiteindelijk iets helemaal anders bent gaan doen, misschien zelfs dat wat jouw ouders van jouw verwachtten. Je kijkt naar je kinderen die op een leeftijd zijn dat ze heel wat minder zorg nodig hebben, en je blikt vooruit en telt het aantal jaren dat ze nog in huis zijn en jou bijna helemaal niet meer nodig hebben. En je kijkt naar jezelf en wat jij aan het doen bent... En daar is het dan: je maakt de balans op en je stelt vast dat je op dit moment nog helemaal niet in de wereld hebt gezet waar je heel je hart en je ziel kan insteken en waar je elke dag met passie en volle goesting kan aan werken. En dan begint jouw zoektocht...

Was je maar een Wizz-kid, zoals Mozart, die op zijn achtste zijn eerste symfonie schreef. Of een André Agassi die al van in de wieg tegen ballen aan het meppen was (weliswaar opgelegd door zijn vader), en die tot voor kort de jongste kwartfinalist ooit op de US open was. Of Nadia Comaneci, die op haar 14e al Olympische medailles won met een perfecte 10.0...

Mogelijks weet je dit al, Mozart had het heel erg moeilijk tijdens zijn jonge leven en moest allerlei saaie jobs doen om de eindjes aan elkaar te knopen. Pas nadat hij zijn ontslag had gegeven en hij zich volledig is gaan toeleggen op zijn muziek, had hij de meest productieve en creatieve periode in zijn leven. Roger Federer heeft eerst zowat elke sport geprobeerd voordat hij is gaan tennissen, en Aristoteles was bijna 50 toen hij zich volledig is gaan toeleggen op schrijven en filosofie.

In onze cultuur bestaat een obsessie om zo jong mogelijk iets te bereiken, en dat zou volgens Rich Karlgaard (uitgever van Forbes Magazine en auteur van ‘Late Bloomers’) ons ontmoedigen om onze passies na te jagen. In plaats van de tijd te nemen om eerst zoveel mogelijk te leren, te ontdekken, en te groeien, moeten we zo snel mogelijk zo hoog mogelijk scoren op alle tests, en het best mogelijke en meest lucratieve diploma halen. Het gevolg daarvan is dat de meesten onder ons professionele uitmuntendheid verkiezen boven persoonlijke voldoening om zo jong mogelijk zo succesvol mogelijk te zijn (en graag die Porsche voor de deur, liefst voor je 30e).

Het voordeel van op latere leeftijd op zoek te gaan naar wat je echt in de wereld wil zetten en waar je elke dag met passie en volle goesting wil aan werken, is dat je op die leeftijd wijzer bent, meer veerkrachtig, meer bescheiden, creatiever en dat je meer zelfkennis hebt. Ga dus vooral op zoek naar dat wat je zo graag doet! Ingeval je nog niet of niet meer weet wat je zo graag doet, sla je het pad in van de extensieve soul-searching: eens je die beslissing genomen hebt, komen er genoeg mensen en methodes op jouw pad om daar aan te werken. Om in het in de woorden van Simon Sinek te zeggen: ga op zoek naar jouw Why! Hoe lang het duurt voordat je die vindt, kan niemand zeggen, maar het is een interessant pad waar je ook (en liefst zelfs) met kleine stapjes aan begint om zo dichterbij jouw Why te komen.

En als het je kan helpen: de gemiddelde leeftijd van de founders van snelgroeiende start-ups blijkt 45 jaar te zijn (wat ook een geruststelling bleek voor de auteur van dit artikel).

Moest het opmaken van jouw balans ervoor zorgen dat er iets (kleins of groots) begint te kriebelen: ga dan vooral op zoek! Aarzel niet en denk niet dat het jouw zal komen aanwaaien, en dat het ineens aan jouw voordeur staat of in jouw brievenbus valt. In het Engels zeggen ze ‘to become’, en in het Duits ‘werden’: het is een actief en voortdurend proces.

En als jouw vrienden achter jouw rug gniffelend zeggen dat je een midlife-crisis hebt, weet je nu dat dit niet het geval is: je bent de kunst aan het ontwikkelen om een ‘late bloomer’ te worden en een rijk vervullend leven te leiden, dat helemaal in lijn ligt bij wie jij werkelijk bent en wat jij werkelijk wil doen!

(Bronnen: ‘The Art of Blooming Late’, by Kevin Evers, Harvard Business Review May-June 2019; en uit het eigen leven van de auteur en de oprichter van Kudoz die het pad op zoek naar haar Why is ingeslagen)